گر نهای دیوانه رو مر خویش را دیوانه ساز
|
|
گر چه صد ره مات گشتی مهره دیگر بباز
|
گر چه چون تاری ز زخمش زخمه دیگر بزن
|
|
بازگرد ای مرغ گر چه خستهای از چنگ باز
|
چند خانه گم کنی و یاوه گردی گرد شهر
|
|
ور ز شهری نیز یاوه با قلاوزی بساز
|
اسب چوبین برتراشیدی که این اسب منست
|
|
گر نه چوبینست اسبت خواجه یک منزل بتاز
|
دعوت حق نشنوی آنگه دعاها میکنی
|
|
شرم بادت ای برادر زین دعای بینماز
|
سر به سر راضی نهای که سر بری از تیغ حق
|
|
کی دهد بو همچو عنبر چونک سیری و پیاز
|
گر نیازت را پذیرد شمس تبریزی ز لطف
|
|
بعد از آن بر عرش نه تو چاربالش بهر ناز
|