جاء الربیع و البطر زال الشتاء و الخطر
|
|
من فضل رب عنده کل الخطایا تغتفر
|
آمد ترش رویی دگر یا زمهریرست او مگر
|
|
برریز جامی بر سرش ای ساقی همچون شکر
|
اوحی الیکم ربکم انا غفرنا ذنبکم
|
|
و ارضوا بما یقضی لکم ان الرضا خیر السیر
|
یا می دهش از بلبله یا خود به راهش کن هله
|
|
زیرا میان گلرخان خوش نیست عفریت ای پسر
|
و قایل یقول لی انا علمنا بره
|
|
فاحک لدینا سره لا تشتغل فیما اشتهر
|
درده می بیغامبری تا خر نماند در خری
|
|
خر را بروید در زمان از باده عیسی دو پر
|
السر فیک یا فتی لا تلتمس فیما اتی
|
|
من لیس سر عنده لم ینتفع مما ظهر
|
در مجلس مستان دل هشیار اگر آید مهل
|
|
دانی که مستان را بود در حال مستی خیر و شر
|
انظر الی اهل الردی کم عاینوا نور الهدی
|
|
لم ترتفع استارهم من بعد ما انشق القمر
|
ای پاسبان بر در نشین در مجلس ما ره مده
|
|
جز عاشقی آتش دلی کید از او بوی جگر
|
یا ربنا رب المنن ان انت لم ترحم فمن
|
|
منک الهدی منک الردی ما غیر ذا الا غرر
|
جز عاشقی عاشق کنی مستی لطیفی روشنی
|
|
نشناسد از مستی خود او سرکله را از کمر
|
یا شوق این العافیه کی اضطفر بالقافیه
|
|
عندی صفات صافیه فی جنبها نطقی کدر
|
گر دست خواهی پا نهد ور پای خواهی سر نهد
|
|
ور بیل خواهی عاریت بر جای بیل آرد تبر
|
ان کان نطقی مدرسی قد ظل عشقی مخرسی
|
|
و العشق قرن غالب فینا و سلطان الظفر
|
ای خواجه من آغشتهام بیشرم و بیدل گشتهام
|
|
اسپر سلامت نیستم در پیش تیغم چون سپر
|
سر کتیم لفظه سیف حسیم لحظه
|
|
شمس الضحی لا تختفی الا بسحار سحر
|
خواهم یکی گویندهای مستی خرابی زندهای
|
|
کتش به خواب اندرزند وین پرده گوید تا سحر
|
یا ساحراء ابصارنا بالغت فی اسحارنا
|
|
فارفق بنا اودارنا انا حبسنا فی السفر
|
اندر تن من گر رگی هشیار یابی بردرش
|
|
چون شیرگیر او نشد او را در این ره سگ شمر
|
یا قوم موسی اننا فی التیه تهنا مثلکم
|
|
کیف اهتدیتم فاخبروا لا تکتموا عنا الخبر
|
آنها خراب و مست و خوش وینها غلام پنج و شش
|
|
آنها جدا وینها جدا آنها دگر وینها دگر
|
ان عوقوا ترحالنا فالمن و السلوی لنا
|
|
اصلحت ربی بالنا طاب السفر طاب الحضر
|
گفتن همه جنگ آورد در بوی و در رنگ آورد
|
|
چون رافضی جنگ افکند هر دم علی را با عمر
|
اسکت و لا تکثر اخی ان طلت تکثر ترتخی
|
|
الحیل فی ریح الهوی فاحفظه کلا لا وزر
|
خامش کن و کوتاه کن نظاره آن ماه کن
|
|
آن مه که چون بر ماه زد از نورش انشق القمر
|
ان الهوی قد غرنا من بعد ما قد سرنا
|
|
فاکشف به لطف ضرنا قال النبی لا ضرر
|
ای میر مه روپوش کن ای جان عاشق جوش کن
|
|
ما را چو خود بیهوش کن بیهوش خوش در ما نگر
|
قالوا ندبر شأنکم نفتح لکم آذانکم
|
|
نرفع لکم ارکانکم انتم مصابیح البشر
|
ز اندازه بیرون خوردهام کاندازه را گم کردهام
|
|
شدوا یدی شدوا فمی هذا دواء من سکر
|
هاکم معاریج اللقا فیها تداریج البقا
|
|
انعم به من مستقی اکرم به من مستقر
|
هین نیش ما را نوش کن افغان ما را گوش کن
|
|
ما را چو خود بیهوش کن بیهوش سوی ما نگر
|
العیش حقا عیشکم و الموت حقا موتکم
|
|
و الدین و الدنیا لکم هذا جزاء من شکر
|