| روی بنما به ما مکن مستور | ای به هفت آسمان چو مه مشهور | |
| ما یکی جمع عاشقان ز هوس | آمدیم از سفر ز راهی دور | |
| ای که در عین جان خود داری | صد هزاران بهشت و حور و قصور | |
| سر فروکن ز بام و خوش بنگر | جانب جمع عاشقی رنجور | |
| ساقی صوفیان شرابی ده | کان نه از خم بود نه از انگور | |
| ز آن شرابی که بوی جوشش او | مردگان را برون کشد از گور |