| مه تو یار ندارد جز او تو یار مگیر | رخش کنار ندارد از او کنار مگیر | |
| جهان شکارگهی دان ز هر طرف صیدی | درآ چو شیر بجز شیر نر شکار مگیر | |
| هوای نفس مهارست و خلق چون شتران | به غیر آن شتر مست را مهار مگیر | |
| وجود جمله غبارست تابش از مه ماست | به ماه پشت میار و ره غبار مگیر | |
| بران ز پیش جهان را که مار گنج تواست | تواش به حسن چو طاووس گیر و مار مگیر | |
| چو خلق بر کف دستت نهند چون سیماب | ز عشق بر کف سیماب شو قرار مگیر | |
| به حس دست بدان ار چه چشم تو بستست | ز گلشن ازلی گل بچین و خار مگیر | |
| به بوی آن گل بگشاد دیده یعقوب | نسیم یوسف ما را ز کرته خوار مگیر | |
| کیست یوسف جان شاه شمس تبریزی | به غیر حضرت او را تو اعتبار مگیر |