| داد جاروبی به دستم آن نگار | گفت کز دریا برانگیزان غبار | |
| باز آن جاروب را ز آتش بسوخت | گفت کز آتش تو جاروبی برآر | |
| کردم از حیرت سجودی پیش او | گفت بی‌ساجد سجودی خوش بیار | |
| آه بی‌ساجد سجودی چون بود | گفت بی‌چون باشد و بی‌خارخار | |
| گردنک را پیش کردم گفتمش | ساجدی را سر ببر از ذوالفقار | |
| تیغ تا او بیش زد سر بیش شد | تا برست از گردنم سر صد هزار | |
| من چراغ و هر سرم همچون فتیل | هر طرف اندر گرفته از شرار | |
| شمع‌ها می‌ورشد از سرهای من | شرق تا مغرب گرفته از قطار | |
| شرق و مغرب چیست اندر لامکان | گلخنی تاریک و حمامی به کار | |
| ای مزاجت سرد کو تاسه دلت | اندر این گرمابه تا کی این قرار | |
| برشو از گرمابه و گلخن مرو | جامه کن دربنگر آن نقش و نگار | |
| تا ببینی نقش‌های دلربا | تا ببینی رنگ‌های لاله زار | |
| چون بدیدی سوی روزن درنگر | کان نگار از عکس روزن شد نگار | |
| شش جهت حمام و روزن لامکان | بر سر روزن جمال شهریار | |
| خاک و آب از عکس او رنگین شده | جان بباریده به ترک و زنگبار | |
| روز رفت و قصه‌ام کوته نشد | ای شب و روز از حدیثش شرمسار | |
| شاه شمس الدین تبریزی مرا | مست می‌دارد خمار اندر خمار |