منم از جان خود بیزار بیزار
|
|
اگر باشد تو را از بنده آزار
|
مرا خود جان و دل بهر تو باید
|
|
که قربان تو باشد ای نکوکار
|
ز آزار دلت گر چه نگویی
|
|
درون جان من پیداست آثار
|
بهار از من بگردد چون ندانم
|
|
چو در دل جای گلشن پر شود خار
|
گناهم پیش لطفت سجده آرد
|
|
که ای مسجود جان زنهار زنهار
|
گنه را لطف تو گوید که تا کی
|
|
گنه گوید بدو کاین بار این بار
|
تن و جانی که خاک تو نباشد
|
|
تن او سله باشد جان او مار
|
تو خورشیدی و مرغ روز خواهی
|
|
چو مرغ شب بیاید نبودش بار
|
چو برگیری تو رسم شب ز عالم
|
|
چه پرها برکند مرغ شب ای یار
|
به حق آن که لطف تو جهانست
|
|
که آن جا گم شود این چرخ دوار
|
به چشم جان چه دریا و چه صحرا
|
|
در آن عالم چه اقرار و چه انکار
|
به تنگی درفتد هرک از تو ماند
|
|
فروکن دست و او را زود بردار
|
به قصد از شمس تبریزی نگردم
|
|
چگونه زهر نوشد مرد هشیار
|