گیرم که بود میر تو را زر به خروار
|
|
رخساره چون زر ز کجا یابد زردار
|
از دلشده زار چو زاری بشنیدند
|
|
از خاک برآمد به تماشا گل و گلزار
|
هین جامه بکن زود در این حوض فرورو
|
|
تا بازرهی از سر و از غصه دستار
|
ما نیز چو تو منکر این غلغله بودیم
|
|
گشتیم به یک غمزه چنین سغبه دلدار
|
تا کی شکنی عاشق خود را تو ز غیرت
|
|
هل تا دو سه ناله بکند این دل بیمار
|
نی نی مهلش زانک از آن ناله زارش
|
|
نی خلق زمین ماند و نی چرخه دوار
|
امروز عجب نیست اگر فاش نگردد
|
|
آن عالم مستور به دستوری ستار
|
باز این دل دیوانه ز زنجیر برون جست
|
|
بدرید گریبان خود از عشق دگربار
|
خامش که اشارت ز شه عشق چنین است
|
|
کز صبر گلوی دل و جان گیر و بیفشار
|