انا فتحنا عینکم فاستبصروا الغیب البصر
|
|
انا قضینا بینکم فاستبشروا بالمنتصر
|
باد صبا ای خوش خبر مژده بیاور دل ببر
|
|
جانم فدات ای مژده ور بستان تو جانم ماحضر
|
شمشیرها جوشن شود ویرانهها گلشن شود
|
|
چشم جهان روشن شود چون از تو آید یک نظر
|
ای قهر بیدندان شده وی لطف صد چندان شده
|
|
جان و جهان خندان شده چون داد جانها را ظفر
|
هر کس که دیدت ای ضیا وان حضرت باکبریا
|
|
بادا ورا شرم از خدا گر او بلافد از هنر
|
نگذاشت شیر بیشهای از هست ما یک ریشهای
|
|
الا که نیم اندیشهای در روز و شب هجران شمر
|
ای آفرین بر روی شه کز وی خجل شد روی مه
|
|
کوران به دیده گفته خه بشنوده لطفش گوش کر
|
از عشق آن سلطان من وان دارو و درمان من
|
|
کی سیر گردد جان من در جان من جوع البقر
|
ان کان عیشا قد هجر و اختل عقلی من سهر
|
|
والله روحی ما نفر والله روحی ما کفر
|
من ابروش او ماه وش او روز و من همچو شبش
|
|
او جان و من چون قالبش حیران از آن خوبی و فر
|
آه از دعا بیسامعی جرم و گنه بیشافعی
|
|
درد و الم بینافعی رویم چو زر بیسیمبر
|
کی باشد آن در سفته من الحمدلله گفته من
|
|
مستطرب و خوش خفته من در سایههای آن شجر
|
تا دیدمی جانان خود من جویمی درمان خود
|
|
که گویمش هجران خود بنمایمش خون جگر
|
ای گوهر بحر بقا چون حق تو بس پنهان لقا
|
|
مخدوم شمس الدین را تبریز شهر و مشتهر
|