| هزار جان مقدس فدای روی تو باد | که در جهان چو تو خوبی کسی ندید و نزاد | |
| هزار رحمت دیگر نثار آن عاشق | که او به دام هوای چو تو شهی افتاد | |
| ز صورت تو حکایت کنند یا ز صفت | که هر یکی ز یکی خوشترست زهی بنیاد | |
| دلم هزار گره داشت همچو رشته سحر | ز سحر چشم خوشت آن همه گره بگشاد | |
| بلندبین ز تو گشتست هر دو دیده عشق | ببین تو قوت شاگرد و حکمت استاد | |
| نشسته‌ایم دل و عشق و کالبد پیشت | یکی خراب و یکی مست وان دگر دلشاد | |
| به حکم تست بخندانی و بگریانی | همه چو شاخ درختیم و عشق تو چون باد | |
| به باد زرد شویم و به باد سبز شویم | تو راست جمله ولایت تو راست جمله مراد | |
| کلوخ و سنگ چه داند بهار جز اثری | بهار را ز چمن پرس و سنبل و شمشاد |