ز شمس دین طرب نوبهار بازآید
|
|
نشاط بلبله و سبزه زار بازآید
|
کرانه کرد دلم از نبیذ و از ساقی
|
|
چو وصل او بگشاید کنار بازآید
|
کبوتر دل من در شکار باز پرید
|
|
خنک زمانی کو از شکار بازآید
|
بگردد این رخ زردم چو صد هزار نگار
|
|
ز طبل دعوت من گر نگار بازآید
|
چو ملک حسن بر وی مهم قرار گرفت
|
|
بود که سوی دلم زو قرار بازآید
|
چو خارخار دلم مینشیند از هوسش
|
|
که گلشنش بر این خار خار بازآید
|
چو مهرها که شود محو نطع آن گوهر
|
|
دغای عشق چو خانه قمار بازآید
|
ز مستیاش چه گمان بردمی که بعد از می
|
|
ز هجر عربده کن آن خمار بازآید
|
از این خمار مرا نیست غم اگر روزی
|
|
به دستم آن قدح پرشرار بازآید
|
هزار چشمه حیوان چه در شمار آید
|
|
اگر از او لطف بیشمار بازآید
|
سال کردم رخ را که چند زر باشی
|
|
که جان من ز زری تو زار بازآید
|
مرا جواب چو زر داد من زرم دایم
|
|
مگر که سیمبر خوش عیار بازآید
|
بگفتمش چو بماندی تو زنده بی آن جان
|
|
چه عذر آری چون آن عذار بازآید
|
من آن ندانم دانم که آه از تبریز
|
|
کز آتشش ز دلم الحذار بازآید
|