ربود عشق تو تسبیح و داد بیت و سرود
|
|
بسی بکردم لاحول و توبه دل نشنود
|
غزل سرا شدم از دست عشق و دست زنان
|
|
بسوخت عشق تو ناموس و شرم و هر چم بود
|
عفیف و زاهد و ثابت قدم بدم چون کوه
|
|
کدام کوه که باد توش چو که نربود
|
اگر کهم هم از آواز تو صدا دارم
|
|
وگر کهم همه در آتش توم که دود
|
وجود تو چو بدیدم شدم ز شرم عدم
|
|
ز عشق این عدم آمد جهان جان به وجود
|
به هر کجا عدم آید وجود کم گردد
|
|
زهی عدم که چو آمد از او وجود افزود
|
فلک کبود و زمین همچو کور راه نشین
|
|
کسی که ماه تو بیند رهد ز کور و کبود
|
مثال جان بزرگی نهان به جسم جهان
|
|
مثال احمد مرسل میان گبر و جهود
|
ستایشت به حقیقت ستایش خویش است
|
|
که آفتاب ستا چشم خویش را بستود
|
ستایش تو چو دریا زبان ما کشتی
|
|
روان مسافر دریا و عاقبت محمود
|
مرا عنایت دریا چو بخت بیدارست
|
|
مرا چه غم اگرم هست چشم خواب آلود
|