کسی که عاشق آن رونق چمن باشد
|
|
عجب مدار که در بیدلی چو من باشد
|
حدیث صبر مگویید صبر را ره نیست
|
|
در آن دلی که بدان یار ممتحن باشد
|
چو عشق سلسله خویش را بجنباند
|
|
جنون عقل فلاطون و بوالحسن باشد
|
به جان عشق که جانی ز عشق جان نبرد
|
|
وگر درونه صد برج و صد بدن باشد
|
اگر چو شیر شوی عشق شیرگیر قویست
|
|
وگر چه پیل شوی عشق کرکدن باشد
|
وگر به قعر چهی درروی برای گریز
|
|
چو دلو گردن از او بسته رسن باشد
|
وگر چو موی شوی موی میشکافد عشق
|
|
وگر کباب شوی عشق باب زن باشد
|
امان عالم عشقست و معدلت هم از اوست
|
|
وگر چه راه زن عقل مرد و زن باشد
|
خموش کن که سخن را وطن دمشق دلست
|
|
مگو غریب ورا کش چنین وطن باشد
|