| خورشید اوج حسن محمد امین که بود | روشن ز رویش آینه‌ی آفتاب و مه | |
| وز کثرت مرور شهور و سنین نداشت | کاهش به ماه طلعتش از هیچ باب ره | |
| ناگه گرفته شد به کسوف اجل جهان | کافاق را ز تیرگیش روز شد سیه | |
| پیر خرد ز مرگ جهان سوز او چو کرد | در ظلمت زمانه ماتم نشین نگه | |
| از سوز دل تهیه‌ی تاریخ کرد و گفت | عالم شده به مرگ محمد امین سیه |