به روز مرگ چو تابوت من روان باشد
|
|
گمان مبر که مرا درد این جهان باشد
|
برای من مگری و مگو دریغ دریغ
|
|
به دوغ دیو درافتی دریغ آن باشد
|
جنازهام چو ببینی مگو فراق فراق
|
|
مرا وصال و ملاقات آن زمان باشد
|
مرا به گور سپاری مگو وداع وداع
|
|
که گور پرده جمعیت جنان باشد
|
فروشدن چو بدیدی برآمدن بنگر
|
|
غروب شمس و قمر را چرا زبان باشد
|
تو را غروب نماید ولی شروق بود
|
|
لحد چو حبس نماید خلاص جان باشد
|
کدام دانه فرورفت در زمین که نرست
|
|
چرا به دانه انسانت این گمان باشد
|
کدام دلو فرورفت و پر برون نامد
|
|
ز چاه یوسف جان را چرا فغان باشد
|
دهان چو بستی از این سوی آن طرف بگشا
|
|
که های هوی تو در جو لامکان باشد
|