شدم ز عشق به جایی که عشق نیز نداند
|
|
رسید کار به جایی که عقل خیره بماند
|
هزار ظلم رسیده ز عقل گشت رهیده
|
|
چو عقل بسته شد این جا بگو کیش برهاند
|
دلا مگر که تو مستی که دل به عقل ببستی
|
|
که او نشست نیابد تو را کجا بنشاند
|
متاع عقل نشانست و عشق روح فشانست
|
|
که عشق وقت نظاره نثار جان بفشاند
|
هزار جان و دل و عقل گر به هم تو ببندی
|
|
چو عشق با تو نباشد به روزنش نرساند
|
به روی بت نرسی تو مگر به دام دو زلفش
|
|
ولیک کوشش میکن که کوششت بپزاند
|
چو باز چشم تو را بست دست اوست گشایش
|
|
ولی به هر سر کویی تو را چو کبک دواند
|
هر آنک بالش دارد ز آستان عنایت
|
|
غلام خفتن اویم که هیچ خفته نماند
|
میانه گیرد آهو میانه دل شیری
|
|
هزار آهوی دیگر ز شیر او برهاند
|
چو در درونه صیاد مرغ یافت قبولی
|
|
هزار مرغ گرفته ز دام او بپراند
|
هر آن دلی که به تبریز و شمس دین شده باشد
|
|
چو شاه ماه به میدان چرخ اسب دواند
|