شرح دهم من که شب از چه سیه دل بود
|
|
هر کی خورد خون خلق زشت و سیه دل شود
|
چون جگر عاشقان میخورد این شب به ظلم
|
|
دود سیاهی ظلم بر دل شب میدمد
|
عاقله شب تویی بازرهانش ز ظلم
|
|
نیم شبی بر فلک راه بزن بر رصد
|
تا برهد شب ز ظلم ما برهیم از ظلام
|
|
ای که جهان فراخ بیتو چو گور و لحد
|
شب همه روشن شود دوزخ گلشن شود
|
|
چونک بتابد ز تو پرتو نور احد
|
سینه کبودی چرخ پرتو سینه منست
|
|
جرعه خون دلم تا به شفق میرسد
|
فارغ و دلخوش بدم سرخوش و سرکش بدم
|
|
بولهب غم ببست گردن من در مسد
|
تیر غم تو روان ما هدف آسمان
|
|
جان پی غم هم دوان زانک غمش میکشد
|
جانم اگر صافیست دردی لطف توست
|
|
لطف تو پاینده باد بر سر جان تا ابد
|
قافله عصمتت گشت خفیر ار نه خود
|
|
راه زن از ریگ ره بود فزون در عدد
|
سر به خس اندرکشید مرغ غم از بیم آنک
|
|
بر سر غم میزند شادی تو صد لگد
|
چشم چپم میپرد بازو من میجهد
|
|
شاید اگر جان من دیگ هوسها پزد
|
جان مثل گلبنان حامله غنچههاست
|
|
جانب غنچه صبی باد صبا میوزد
|
زود دهانم ببند چون دهن غنچهها
|
|
زانک چنین لقمهای خورد و زبان میگزد
|