روبهکی دنبه برد شیر مگر خفته بود
|
|
جان نبرد خود ز شیر روبه کور و کبود
|
قاصد ره داد شیر ور نه کی باور کند
|
|
این چه که روباه لنگ دنبه ز شیری ربود
|
گوید گرگی بخورد یوسف یعقوب را
|
|
شیر فلک هم بر او پنجه نیارد گشود
|
هر نفس الهام حق حارس دلهای ماست
|
|
از دل ما کی برد میمنه دیو حسود
|
دست حق آمد دراز با کف حق کژ مباز
|
|
در ره حق هر کی کاشت دانه جو جو درود
|
هر که تو را کرد خوار رو به خدایش سپار
|
|
هر کی بترساندت روی به حق آر زود
|
غصه و ترس و بلا هست کمند خدا
|
|
گوش کشان آردت رنج به درگاه جود
|
یارب و یارب کنان روی سوی آسمان
|
|
آب ز دیده روان بر رخ زردت چو رود
|
سبزه دمیده ز آب بر دل و جان خراب
|
|
صبح گشاده نقاب ذلک یوم الخلود
|
گر سر فرعون را درد بدی و بلا
|
|
لاف خدایی کجا دردهدی آن عنود
|
چون دم غرقش رسید گفت اقل العبید
|
|
کفر شد ایمان و دید چونک بلا رو نمود
|
رنج ز تن برمدار در تک نیلش درآر
|
|
تا تن فرعون وار پاک شود از جحود
|
نفس به مصرست امیر در تک نیلست اسیر
|
|
باش بر او جبرئیل دود برآور ز عود
|
عود بخیلست او بو نرساند به تو
|
|
راز نخواهد گشا تا نکشد نار و دود
|
مفخر تبریز گفت شمس حق و دین نهفت
|
|
رو ترش از توست عشق سرکه نشاید فزود
|