بلبل نگر که جانب گلزار میرود
|
|
گلگونه بین که بر رخ گلنار میرود
|
میوه تمام گشته و بیرون شده ز خویش
|
|
منصوروار خوش به سر دار میرود
|
اشکوفه برگ ساخته نهر نثار شاه
|
|
کاندر بهار شاه به ایثار میرود
|
آن لالهای چو راهب دل سوخته بدرد
|
|
در خون دیده غرق به کهسار میرود
|
نه ماه خار کرد فغان در وفای گل
|
|
گل آن وفا چو دید سوی خار میرود
|
ماندست چشم نرگس حیران به گرد باغ
|
|
کاین جا حدیث دیده و دیدار میرود
|
آب حیات گشته روان در بن درخت
|
|
چون آتشی که در دل احرار میرود
|
هر گلرخی که بود ز سرما اسیر خاک
|
|
بر عشق گرمدار به بازار میرود
|
اندر بهار وحی خدا درس عام گفت
|
|
بنوشت باغ و مرغ به تکرار میرود
|
این طالبان علم که تحصیل کردهاند
|
|
هر یک گرفته خلعت و ادرار میرود
|
گویی بهار گفت که الله مشتریست
|
|
گل جندره زده به خریدار میرود
|
گل از درون دل دم رحمان فزون شنید
|
|
زودتر ز جمله بیدل و دستار میرود
|
دل در بهار بیند هر شاخ جفت یار
|
|
یاد آورد ز وصل و سوی یار میرود
|
ای دل تو مفلسی و خریدار گوهری
|
|
آن جا حدیث زر به خروار میرود
|
نی نی حدیث زر به خروار کی کنند
|
|
کان جا حدیث جان به انبار میرود
|
این نفس مطمنه خموشی غذای اوست
|
|
وین نفس ناطقه سوی گفتار میرود
|