ای دل اگر کم آیی کارت کمال گیرد
|
|
مرغت شکار گردد صید حلال گیرد
|
مه میدود چو آیی در ظل آفتابی
|
|
بدری شود اگر چه شکل هلال گیرد
|
در دل مقام سازد همچون خیال آن کس
|
|
کاندر ره حقیقت ترک خیال گیرد
|
کو آن خلیل گویا وجهت وجه حقا
|
|
وان جان گوشمالی کو پای مال گیرد
|
این گنده پیر دنیا چشمک زند ولیکن
|
|
مر چشم روشنان را از وی ملال گیرد
|
گر در برم کشد او از ساحری و شیوه
|
|
اندر برش دل من کی پر و بال گیرد
|
گلگونه کرده است او تا روی چون گلم را
|
|
بویش تباه گردد رنگش زوال گیرد
|
رخ بر رخش منه تو تا رویت از شهنشه
|
|
مانند آفتابی نور جلال گیرد
|
چه جای آفتابی کز پرتو جمالش
|
|
صد آفتاب و مه را بر چرخ حال گیرد
|
شویان اولینش بنگر که در چه حالند
|
|
آن کاین دلیل داند نی آن دلال گیرد
|
ای صد هزار عاقل او در جوال کرده
|
|
کو عقل کاملی تا ترک جوال گیرد
|
خطی نوشت یزدان بر خد خوش عذاران
|
|
کز خط سیهتر است او کاین خط و خال گیرد
|
از ابر خط برون آ وز خال و عم جدا شو
|
|
تا مه ز طلعت تو هر شام فال گیرد
|