مر بحر را ز ماهی دایم گزیر باشد
|
|
زیرا به پیش دریا ماهی حقیر باشد
|
مانند بحر قلزم ماهی نیابی ای جان
|
|
در بحر قلزم حق ماهی کثیر باشد
|
بحرست همچو دایه ماهی چو شیرخواره
|
|
پیوسته طفل مسکین گریان شیر باشد
|
با این همه فراغت گر بحر را به ماهی
|
|
میلی بود به رحمت فضل کبیر باشد
|
وان ماهیی که داند کان بحر طالب اوست
|
|
پایش ز روی نخوت فوق اثیر باشد
|
آن ماهیی که دریا کار کسی نسازد
|
|
الا که رای ماهی آن را مشیر باشد
|
گویی ز بس عنایت آن ماهیست سلطان
|
|
وان بحر بینهایت او را وزیر باشد
|
گر هیچ کس ز جرات ماهیش خواند او را
|
|
هر قطرهای به قهرش مانند تیر باشد
|
تا چند رمز گویی رمزت تحیر آرد
|
|
روشنترک بیان کن تا دل بصیر باشد
|
مخدوم شمس دینست هم سید و خداوند
|
|
کز وی زمین تبریز مشک و عبیر باشد
|
گر خارهای عالم الطاف او ببینند
|
|
در نرمی و لطافت همچون حریر باشد
|
جانم مباد هرگز گر جانم از شرابش
|
|
وز مستی جمالش از خود خبیر باشد
|