خشمین بر آن کسی شو کز وی گزیر باشد
|
|
یا غیر خاک پایش کس دستگیر باشد
|
گیرم کز او بگردی شاه و امیر و فردی
|
|
ناچار مرگ روزی بر تو امیر باشد
|
گر فاضلی و فردی آب خضر نخوردی
|
|
هر کو نخورد آبش در مرگ اسیر باشد
|
ای پیر جان فطرت پیر عیان نه فکرت
|
|
پیری نه کز قدیدی مویش چو شیر باشد
|
پیری مکن بر آن کس کز مکر و از فضولی
|
|
خواهد که بازگونه بر پیر پیر باشد
|
پیری بر آن کسی کن کو مرده تو باشد
|
|
پیش جلالت تو خوار و حقیر باشد
|
چون موی ابروی را وهمش هلال بیند
|
|
بر چشمش آفتابت کی مستدیر باشد
|
آن کس که از تکبر مالد سبال خود را
|
|
از نور کبریایی چون مستنیر باشد
|
عرضه گری رها کن ای خواجه خویش لا کن
|
|
تا ذره وجودت شمس منیر باشد
|
جلوه مکن جمالت مگشای پر و بالت
|
|
تا با پر خدایی جان مستطیر باشد
|
بربند پنج حس را زین سیلهای تیره
|
|
تا عقل کل ز شش سو بر تو مطیر باشد
|
بی آن خمیرمایه گر تو خمیر تن را
|
|
صد سال گرم داری نانش فطیر باشد
|
گر قاب قوس خواهی دل راست کن چو تیری
|
|
در قوس او درآید کو همچو تیر باشد
|
خاموش اگر توانی بیحرف گو معانی
|
|
تا بر بساط گفتن حاکم ضمیر باشد
|