عشرتی هست در این گوشه غنیمت دارید
|
|
دولتی هست حریفان سر دولت خارید
|
چو شکر یک دل و آغشته این شیر شوید
|
|
که ظریفید و لطیفید و نکومقدارید
|
دانه چیدن چه مروت بود آخر مکنید
|
|
که امیران دو صد خرمن و صد انبارید
|
با چنین لاله رخان روح چرا نفزایید
|
|
در چنین معصرهای غوره چرا افشارید
|
دست در دامن همچون گل و ریحانش زنید
|
|
نه که پرورده و بسرشته آن گلزارید
|
رنگ دیدیت بسی جان و حیاتیش نبود
|
|
مه خوبان مرا از چه چنین پندارید
|
چون ره خانه ندانید که زاده وصلید
|
|
چون سره و قلب ندانید کز این بازارید
|
فخر مصرید چو یوسف هله تعبیر کنید
|
|
چو لب نوش وفا جمله شکر میکارید
|
ملکانید و ملک زاده ز آغاز و سرشت
|
|
گر چه امروز گدایانه چنین میزارید
|
ساقیان باده به کف گوش شما میپیچند
|
|
گرد خمخانه برآیید اگر خمارید
|
همه صیاد هنر گشته پی بیعیبی
|
|
همه عیبید چو در مجلس جان هشیارید
|
شمس تبریز درآمد به عیان عذر نماند
|
|
دیده روح طلب را به رخش بسپارید
|