ز اول روز که مخموری مستان باشد
|
|
شیخ را ساغر جان در کف دستان باشد
|
پیش او ذره صفت هر سحری رقص کنیم
|
|
این چنین عادت خورشیدپرستان باشد
|
تا ابد این رخ خورشید سحر در سحرست
|
|
تا دل سنگ از او لعل بدخشان باشد
|
ای صلاح دل و دین تو ز برون جهتی
|
|
تا چنین شش جهت از نور تو رخشان باشد
|
بنده عشق تو در عشق کجا سرد شود
|
|
چون صلاح دل و دین آتش سوزان باشد
|
تو رضای دل او جو اگرت دل باید
|
|
دل او چون طلبد آنک گران جان باشد
|
ای بس ایمان که شود کفر چو با او نبود
|
|
ای بسی کفر که از دولتش ایمان باشد
|
گلخنی را چو ببینی به دل و روی سیاه
|
|
هر چه از کان گهر گوید بهتان باشد
|
شمس تبریز تو سلطان همه خوبانی
|
|
هم جمال تو مگر یوسف کنعان باشد
|