از دلم صورت آن خوب ختن مینرود
|
|
چاشنی شکر او ز دهن مینرود
|
بالله ار شور کنم هر نفسی عیب مکن
|
|
گر برفت از دل تو از دل من مینرود
|
بوالحسن گفت حسن را که از این خانه برو
|
|
بوالحسن نیز درافتاد و حسن مینرود
|
جان پروانه مسکین ز پی شعله شمع
|
|
تا نسوزد پر و بالش ز لگن مینرود
|
همه مرغان چمن هر طرفی میپرند
|
|
بلبل از واسطه گل ز چمن مینرود
|
مرغ جان هر نفسی بال گشاید که پرد
|
|
وز امید نظر دوست ز تن مینرود
|
زن ز شوهر ببرد چون به تو آسیب زند
|
|
مرد چون روی تو بیند سوی زن مینرود
|
جان منصور چو در عشق توش دار زدند
|
|
در رسن کرد سر خود ز رسن مینرود
|
جان ادیم و تو سهیلی و هوای تو یمن
|
|
از پی تربیت تو ز یمن مینرود
|
چون خیال شکن زلف تو در دل دارم
|
|
این شکسته دلم از عشق شکن مینرود
|
گر سبو بشکند آن آب سبو کی شکند
|
|
جان عاشق به سوی گور و کفن مینرود
|
حیلهها دانم و تلبیسک و کژبازیها
|
|
جان ز شرم تو به تلبیس و به فن مینرود
|