هله عاشقان بکوشید که چو جسم و جان نماند
|
|
دلتان به چرخ پرد چو بدن گران نماند
|
دل و جان به آب حکمت ز غبارها بشویید
|
|
هله تا دو چشم حسرت سوی خاکدان نماند
|
نه که هر چه در جهانست نه که عشق جان آنست
|
|
جز عشق هر چه بینی همه جاودان نماند
|
عدم تو همچو مشرق اجل تو همچو مغرب
|
|
سوی آسمان دیگر که به آسمان نماند
|
ره آسمان درونست پر عشق را بجنبان
|
|
پر عشق چون قوی شد غم نردبان نماند
|
تو مبین جهان ز بیرون که جهان درون دیدهست
|
|
چو دو دیده را ببستی ز جهان جهان نماند
|
دل تو مثال بامست و حواس ناودانها
|
|
تو ز بام آب میخور که چو ناودان نماند
|
تو ز لوح دل فروخوان به تمامی این غزل را
|
|
منگر تو در زبانم که لب و زبان نماند
|
تن آدمی کمان و نفس و سخن چو تیرش
|
|
چو برفت تیر و ترکش عمل کمان نماند
|