صنما جفا رها کن کرم این روا ندارد
|
|
بنگر به سوی دردی که ز کس دوا ندارد
|
ز فلک فتاد طشتم به محیط غرقه گشتم
|
|
به درون بحر جز تو دلم آشنا ندارد
|
ز صبا همیرسیدم خبری که میپزیدم
|
|
ز غمت کنون دل من خبر از صبا ندارد
|
به رخان چون زر من به بر چو سیم خامت
|
|
به زر او ربوده شد که چو تو دلربا ندارد
|
هله ساقیا سبکتر ز درون ببند آن در
|
|
تو بگو به هر کی آید که سر شما ندارد
|
همه عمر این چنین دم نبدست شاد و خرم
|
|
به حق وفای یاری که دلش وفا ندارد
|
به از این چه شادمانی که تو جانی و جهانی
|
|
چه غمست عاشقان را که جهان بقا ندارد
|
برویم مست امشب به وثاق آن شکرلب
|
|
چه ز جامه کن گریزد چو کسی قبا ندارد
|
به چه روز وصل دلبر همه خاک میشود زر
|
|
اگر آن جمال و منظر فر کیمیا ندارد
|
به چه چشمهای کودن شود از نگار روشن
|
|
اگر آن غبار کویش سر توتیا ندارد
|
هله من خموش کردم برسان دعا و خدمت
|
|
چه کند کسی که در کف بجز از دعا ندارد
|