خضری که عمر ز آبت بکشد دراز گردد
|
|
در مرگ برخورنده ابدا فرازگردد
|
چو نظر کنی به بالا سوی آسمان اعلا
|
|
دو هزار در ز رحمت ز بهشت باز گردد
|
چو فتاد سایه تو سوی مفسدان مجرم
|
|
همه جرمهای ایشان چله و نماز گردد
|
چو رکاب مصطفایی سوی عفو روی آرد
|
|
دو هزار بولهب هم خوش و پرنیاز گردد
|
چو دو دست همچو بحرت به کرم گهرفشان شد
|
|
رخ چون زرم زر آرد که به گرد گاز گردد
|
کف تست کیمیایی لب بحر کبریایی
|
|
چه عجب که نیم حبه ز کفت رکاز گردد
|
دو هزار جان و دیده ز فزع عنان کشیده
|
|
چو صلای وصل آید گه ترک تاز گردد
|
همه زهر دین و دنیا ز تو شهد و نوش آمد
|
|
غم و درد سینه سوزان ز تو دلنواز گردد
|
همه دامن تو گیرد دل و این قدر نداند
|
|
که به گرد شیر آهو به صد احتراز گردد
|
در وصل چون ببستی و به لامکان نشستی
|
|
ز کجا رسد گشایش چو دری فراز گردد
|
خمش و سخن رها کن جز اله را تو لا کن
|
|
به فنا چو ساز گیری همه کارساز گردد
|