| چو سحرگاه ز گلشن مه عیار برآمد | چه بسی نعره مستان که ز گلزار برآمد | |
| ز رخ ماه خصالش ز لطیفی وصالش | همه را بخت فزون شد همه را کار برآمد | |
| ز دو صد روضه رضوان ز دو صد چشمه حیوان | دو هزاران گل خندان ز دل خار برآمد | |
| غم چون دزد که در دل همه شب دارد منزل | به کف شحنه وصلش به سر دار برآمد | |
| ز پس ظلم رسیده همه امید بریده | مثل دولت تابان دل بیدار برآمد | |
| تن و جان از پس پیری ز وصالش چه جوان شد | همه را بعد کسادی چه خریدار برآمد | |
| چو صلاح دل و دین را همه دیدیت بگویید | که چه خورشید عجایب که ز اسرار برآمد |