ذره ذره آفتاب عشق دردی خوار باد
|
|
مو به موی ما بدان سر جعفر طیار باد
|
ذرهها بر آفتابت هر زمان بر میزنند
|
|
هر که این بر خورد از تو از تو برخوردار باد
|
هر کجا یک تار مویت بر هوس سر مینهد
|
|
تار ما را پود باد و پود ما را تار باد
|
در بیابان غم از دوری دارالملک وصل
|
|
چند غم بردار بودستم که غم بر دار بود
|
خار مسکینی که هر دم طعنه گل میکشد
|
|
خواجه گلزار باد و از حسد گل زار باد
|
گل پرستان چمن را دشمن مخفیست مار
|
|
این چمن بیمار باد و دشمنش بیمار باد
|
چونک غمخواری نباشد سخت دشوارست غم
|
|
همنشین غمخوار باد و بعد از این غم خوار باد
|