آخر گهر وفا ببارید
|
|
آخر سر عاشقان بخارید
|
ما خاک شما شدیم در خاک
|
|
تخم ستم و جفا مکارید
|
بر مظلومان راه هجران
|
|
این ظلم دگر روا مدارید
|
ای زهره ییان به بام این مه
|
|
بر پرده زیر و بم بزارید
|
یا نیز شما ز درد دوری
|
|
همچون من خسته دلفکارید
|
محروم نماند کس از این در
|
|
ما را به کسی نمیشمارید
|
آن درد که کوه از او چو ذرست
|
|
بر ذرگکی چه میگمارید
|
ای قوم که شیرگیر بودیت
|
|
آن آهو را کنون شکارید
|
زان نرگس مست شیرگیرش
|
|
بی خمر وصال در خمارید
|
زان دلبر گلعذار اکنون
|
|
بس بیدل و زعفران عذارید
|
با این همه گنج نیست بیرنج
|
|
بر صبر و وفا قدم فشارید
|
مردانه و مردرنگ باشید
|
|
گر در ره عشق مرد کارید
|
چون عاشق را هزار جانست
|
|
بی صرفه و ترس جان سپارید
|
جان کم ناید ز جان مترسید
|
|
کاندر پی جان کامکارید
|
عشقست حریف حیله آموز
|
|
گرد از دغل و حیل برآرید
|
در عشق حلال گشت حیله
|
|
در عشق رهین صد قمارید
|
حقست اگر ز عشق آن سرو
|
|
با جمله گلرخان چو خارید
|
حقست اگر ز عشق موسی
|
|
بر فرعونان نفس مارید
|
جان را سپر بلاش سازید
|
|
کاندر کف عشق ذوالفقارید
|
در صبر و ثبات کوه قافید
|
|
چون کوه حلیم و باوقارید
|
چون بحر نهان به مظهر آید
|
|
ماننده موج بیقرارید
|
هنگام نثار و درفشانی
|
|
چون ابر به وقت نوبهارید
|
در تیر شهیت اگر شهیدیت
|
|
در پیش مهیت اگر غبارید
|
پاینده و تازه همچو سروید
|
|
چون شاخ بلند میوه دارید
|
ز آسیب درخت او چو سیبید
|
|
چون سیب درخت سنگسارید
|
گر سنگ دلان زنندتان سنگ
|
|
با گوهر خویش یار غارید
|
چون دامن در پیش دوانید
|
|
گر همچو سجاف بر کنارید
|
چون همسفرید با مه خویش
|
|
پیوسته چو چرخ در دوارید
|
هم عشق شما و هم شما عشق
|
|
با اشتر عشق هم مهارید
|
گر نقب زنست نفس و دزدست
|
|
آخر نه در این حصین حصارید
|
از عشق خورید باده و نقل
|
|
گر مقبل وگر حلال خوارید
|
دیدیت که تان همینگارد
|
|
دیگر چه خیال مینگارید
|
اوتان به خود اختیار کردست
|
|
چه در پی جبر و اختیارید
|
محکوم یک اختیار باشید
|
|
گر عاشق و اهل اعتبارید
|
خاموش کنم اگر چه با من
|
|
در نطق و سکوت سازوارید
|