دل بیلطف تو جان ندارد | جان بیتو سر جهان ندارد | |
عقل ار چه شگرف کدخداییست | بی خوان تو آب و نان ندارد | |
خورشید چو دید خاک کویت | هرگز سر آسمان ندارد | |
گلنار چو دید گلشن جان | زین پس سر بوستان ندارد | |
در دولت تو سیه گلیمی | گر سود کند زیان ندارد | |
بی ماه تو شب سیه گلیمست | این دارد و آن و آن ندارد | |
دارد ز ستارهها هزاران | بی ماه چراغدان ندارد | |
بی گفت تو گوش نیست جان را | بی گوش تو جان زبان ندارد | |
وان جان غریب در تظلم | مینالد و ترجمان ندارد | |
لیکن رخ زرد او گواهست | و اشکی که غمش نهان ندارد | |
غماز شوم بود دم سرد | آن دم که دم خران ندارد | |
اصل دم سرد مهر جانست | کان را مه مهر جان ندارد | |
چون دل سبکش کند بهارت | صد گونه غمش گران ندارد | |
آن عشق جوان چو نوبهارت | جز پیران را جوان ندارد | |
تا چند نشان دهی خمش کن | کان اصل نشان نشان ندارد | |
بگذار نشان چو شمس تبریز | آن شمس که او کران ندارد |