| ای عشق که جمله از تو شادند | وز نور تو عاشقان بزادند | |
| تو پادشهی و جمله عشاق | همرنگ تو پادشه نژادند | |
| هر کس که سری و دیده‌ای داشت | دیدند تو را سری نهادند | |
| خورشید تویی و ذره از توست | وان نور به نور بازدادند | |
| چون بوی عنایت تو باشد | زالان همه رستم جهادند | |
| چون از بر تو مدد نباشد | گر حمزه و رستمند بادند | |
| ای دل برجه که ماه رویان | از پرده غیب رو گشادند | |
| مستند و طریق خانه دانند | زیرا که نه مست از فسادند | |
| تا عشق زید زیند ایشان | تا یاد بود همه به یادند |