ملولان همه رفتند در خانه ببندید
|
|
بر آن عقل ملولانه همه جمع بخندید
|
به معراج برآیید چو از آل رسولید
|
|
رخ ماه ببوسید چو بر بام بلندید
|
چو او ماه شکافید شما ابر چرایید
|
|
چو او چست و ظریفست شما چون هلپندید
|
ملولان به چه رفتید که مردانه در این راه
|
|
چو فرهاد و چو شداد دمی کوه نکندید
|
چو مه روی نباشید ز مه روی متابید
|
|
چو رنجور نباشید سر خویش مبندید
|
چنان گشت و چنین گشت چنان راست نیاید
|
|
مدانید که چونید مدانید که چندید
|
چو آن چشمه بدیدیت چرا آب نگشتید
|
|
چو آن خویش بدیدیت چرا خویش پسندید
|
چو در کان نباتید ترش روی چرایید
|
|
چو در آب حیاتید چرا خشک و نژندید
|
چنین برمستیزید ز دولت مگریزید
|
|
چه امکان گریزست که در دام کمندید
|
گرفتار کمندید کز او هیچ امان نیست
|
|
مپیچید مپیچید بر استیزه مرندید
|
چو پروانه جانباز بسایید بر این شمع
|
|
چه موقوف رفیقید چه وابسته بندید
|
از این شمع بسوزید دل و جان بفروزید
|
|
تن تازه بپوشید چو این کهنه فکندید
|
ز روباه چه ترسید شما شیرنژادید
|
|
خر لنگ چرایید چو از پشت سمندید
|
همان یار بیاید در دولت بگشاید
|
|
که آن یار کلیدست شما جمله کلندید
|
خموشید که گفتار فروخورد شما را
|
|
خریدار چو طوطیست شما شکر و قندید
|