چونی و چه باشد چون تا قدر تو را داند
|
|
جز پادشه بیچون قدر تو کجا داند
|
عالم ز تو پرنورست ای دلبر دور از تو
|
|
حق تو زمین داند یا چرخ سما داند
|
این پرده نیلی را بادیست که جنباند
|
|
این باد هوایی نی بادی که خدا داند
|
خرقه غم و شادی را دانی که که میدوزد
|
|
وین خرقه ز دوزنده خود را چه جدا داند
|
اندر دل آیینه دانی که چه میتابد
|
|
داند چه خیالست آن آن کس که صفا داند
|
شقه علم عالم هر چند که میرقصد
|
|
چشم تو علم بیند جان تو هوا داند
|
وان کس که هوا را هم داند که چه بیچارست
|
|
جز حضرت الاالله باقی همه لا داند
|
شمس الحق تبریزی این مکر که حق دارد
|
|
بی مهره تو جانم کی نرد دغا داند
|