مرا عهدیست با شادی که شادی آن من باشد
|
|
مرا قولیست با جانان که جانان جان من باشد
|
به خط خویشتن فرمان به دستم داد آن سلطان
|
|
که تا تختست و تا بختست او سلطان من باشد
|
اگر هشیار اگر مستم نگیرد غیر او دستم
|
|
وگر من دست خود خستم همو درمان من باشد
|
چه زهره دارد اندیشه که گرد شهر من گردد
|
|
کی قصد ملک من دارد چو او خاقان من باشد
|
نبیند روی من زردی به اقبال لب لعلش
|
|
بمیرد پیش من رستم چو از دستان من باشد
|
بدرم زهره زهره خراشم ماه را چهره
|
|
برم از آسمان مهره چو او کیوان من باشد
|
بدرم جبه مه را بریزم ساغر شه را
|
|
وگر خواهند تاوانم همو تاوان من باشد
|
چراغ چرخ گردونم چو اجری خوار خورشیدم
|
|
امیر گوی و چوگانم چو دل میدان من باشد
|
منم مصر و شکرخانه چو یوسف در برم گیرم
|
|
چه جویم ملک کنعان را چو او کنعان من باشد
|
زهی حاضر زهی ناظر زهی حافظ زهی ناصر
|
|
زهی الزام هر منکر چو او برهان من باشد
|
یکی جانیست در عالم که ننگش آید از صورت
|
|
بپوشد صورت انسان ولی انسان من باشد
|
سر ما هست و من مجنون مجنبانید زنجیرم
|
|
مرا هر دم سر مه شد چو مه بر خوان من باشد
|
سخن بخش زبان من چو باشد شمس تبریزی
|
|
تو خامش تا زبانها خود چو دل جنبان من باشد
|