چو آمد روی مه رویم چه باشد جان که جان باشد
|
|
چو دیدی روز روشن را چه جای پاسبان باشد
|
برای ماه و هنجارش که تا برنشکند کارش
|
|
تو لطف آفتابی بین که در شبها نهان باشد
|
دلا بگریز از این خانه که دلگیرست و بیگانه
|
|
به گلزاری و ایوانی که فرشش آسمان باشد
|
از این صلح پر از کینش وز این صبح دروغینش
|
|
همیشه این چنین صبحی هلاک کاروان باشد
|
بجو آن صبح صادق را که جان بخشد خلایق را
|
|
هزاران مست عاشق را صبوحی و امان باشد
|
هر آن آتش که میزاید غم و اندیشه را سوزد
|
|
به هر جایی که گل کاری نهالش گلستان باشد
|
یکی یاری نکوکاری ز هر آفت نگهداری
|
|
ظریفی ماه رخساری به صد جان رایگان باشد
|
یکی خوبی شکرریزی چو باده رقص انگیزی
|
|
یکی مستی خوش آمیزی که وصلش جاودان باشد
|
اگر با نقش گرمابه شود یک لحظه همخوابه
|
|
همان دم نقش گیرد جان چو من دستک زنان باشد
|
دل آواره ما را از آن دلبر خبر آید
|
|
شبی استاره ما را به ماه او قران باشد
|
چو از بام بلند او رو نماید ناگهان ما را
|
|
هوای سست بی آن دم مثال نردبان باشد
|
کسی کو یار صبر آمد سوار ماه و ابر آمد
|
|
مکن باور که ابر تر گدای ناودان باشد
|
چو چشم چپ همیپرد نشان شادی دل دان
|
|
چو چشم دل همیپرد عجب آن چه نشان باشد
|
بسی کمپیر در چادر ز مردان برده عمر و زر
|
|
مبین چادر تو آن بنگر که در چادر نهان باشد
|
بسی ماه و بسی فتنه به زیر چادر کهنه
|
|
بسی پالانیی لنگی که در برگستوان باشد
|
بسی خرگه سیه باشد در او ترکی چو مه باشد
|
|
چه غم داری تو از پیری چو اقبالت جوان باشد
|
بریزد صورت پیرت بزاید صورت بختت
|
|
ز ابر تیره زاید او که خورشید جهان باشد
|
کسی کو خواب میبیند که با ماهست بر گردون
|
|
چه غم گر این تن خفته میان کاهدان باشد
|
معاذالله که مرغ جان قفص را آهنین خواهد
|
|
معاذالله که سیمرغی در این تنگ آشیان باشد
|
دهان بربند و خامش کن که نطق جاودان داری
|
|
سخن با گوش و هوشی گو که او هم جاودان باشد
|