عاشقی و بیوفایی کار ماست
|
|
کار کار ماست چون او یار ماست
|
قصد جان جمله خویشان کنیم
|
|
هر چه خویش ما کنون اغیار ماست
|
عقل اگر سلطان این اقلیم شد
|
|
همچو دزد آویخته بر دار ماست
|
خویش و بیخویشی به یک جا کی بود
|
|
هر گلی کز ما بروید خار ماست
|
خودپرستی نامبارک حالتیست
|
|
کاندر او ایمان ما انکار ماست
|
آنک افلاطون و جالینوس توست
|
|
از منی پرعلت و بیمار ماست
|
نوبهاری کو نوی خود بدید
|
|
جان گلزارست اما زار ماست
|
این منی خاکست زر در وی بجو
|
|
کاندر او گنجور یار غار ماست
|
خاک بیآتش بننماید گهر
|
|
عشق و هجران ابر آتشبار ماست
|
طالبا بشنو که بانگ آتشست
|
|
تا نپنداری که این گفتار ماست
|
طالبا بگذر از این اسرار خود
|
|
سر طالب پرده اسرار ماست
|
نور و نار توست ذوق و رنج تو
|
|
رو بدان جایی که نور و نار ماست
|
گاه گویی شیرم و گه شیرگیر
|
|
شیرگیر و شیر تو کفتار ماست
|
طالب ره طالب شه کی بود
|
|
گر چه دل دارد مگو دلدار ماست
|
شهر از عاقل تهی خواهد شدن
|
|
این چنین ساقی که این خمار ماست
|
عاشق و مفلس کند این شهر را
|
|
این چنین چابک که این طرار ماست
|
مدرسه عشق و مدرس ذوالجلال
|
|
ما چو طالب علم و این تکرار ماست
|
شمس تبریزی که شاه دلبریست
|
|
با همه شاهنشهی جاندار ماست
|