من نشستم ز طلب وین دل پیچان ننشست
|
|
همه رفتند و نشستند و دمی جان ننشست
|
هر کی استاد به کاری بنشست آخر کار
|
|
کار آن دارد آن کز طلب آن ننشست
|
هر کی او نعره تسبیح جماد تو شنید
|
|
تا نبردش به سراپرده سبحان ننشست
|
تا سلیمان به جهان مهر هوایت ننمود
|
|
بر سر اوج هوا تخت سلیمان ننشست
|
هر کی تشویش سر زلف پریشان تو دید
|
|
تا ابد از دل او فکر پریشان ننشست
|
هر کی در خواب خیال لب خندان تو دید
|
|
خواب از او رفت و خیال لب خندان ننشست
|
ترشیهای تو صفرای رهی را ننشاند
|
|
وز علاج سر سودای فراوان ننشست
|
هر که را بوی گلستان وصال تو رسید
|
|
همچنین رقص کنان تا به گلستان ننشست
|