| اگر حوا بدانستی ز رنگت | سترون ساختی خود را ز ننگت | |
| سیاهی جانت ار محسوس گشتی | همه عالم شدی زنگی ز زنگت | |
| تو آن ماری که سنگ از تو دریغ است | سرت را کس نکوبد جز به سنگت | |
| اگر دریا درافتی ای منافق | ز زشتی کی خورد مار و نهنگت | |
| مرا گویی که از معنی نظر کن | رها کن صورت نقش و پلنگت | |
| چه گویم با تو ای نقش مزور | چه معنی گنجد اندر جان تنگت | |
| هوای شمس تبریزی چو قدس است | تو آن خوکی که نپذیرد فرنگت |