| از ثبات خیمه‌گاه دشمن آرا که نه ای | روی دریا نیست پر از خیمه‌های بی‌طناب | |
| تا عنان برتافتی زین بلده سرگردان شدند | چون سگ گم کرده صاحب صد گروه از شیخ شاب | |
| منت ایزد را که آب رفته باز آمد به جو | و آمد از هر گلبنی بیرون به جای گل گلاب | |
| کارهای خام یعنی پخته گردیدند و صبر | غوره را انگور کرد انگور را می‌های ناب | |
| وان دعاها را که بد پای اجابت در وحل | یافت چون فرصت محل گشتند یک یک مستجاب | |
| ای تو را هر راست پیمانی به ملکی در گرو | وی ترا هر لطف پنهانی به جائی در حساب | |
| رخت عالم گشته بیش از حدتر از باران ظلم | آفتاب عالمی زین بیش به سر عالم به تاب | |
| تا سمر گردی به اعجاز مسیحائی بریز | شربت لطفی به کام زهر نوشان عتاب | |
| محتشم در پاس این دولت که بادا لم‌یزل | دعوتی کز حق گذاری کرده بی‌ریب ارتکاب | |
| از کسی جز وی نمی‌آید که شب بیداریش | آشنائی برده بیرون از مزاج چشم و خواب | |
| تا شهان را ملک گردد منقلب دل مضطرب | ای ز شاهان کم نه کشور داریت در هیچ باب | |
| تا محل کر و فر صور بادا مطمن | خاطرت از اضطراب کشوری از انقلاب |