به شکرخنده اگر میببرد جان مرا
|
|
متع الله فوادی بحبیبی ابدا
|
جانم آن لحظه بخندد که ویش قبض کند
|
|
انما یوم اجزای اذا اسکرها
|
مغز هر ذره چو از روزن او مست شود
|
|
سبحت راقصه عز حبیبی و علا
|
چونک از خوردن باده همگی باده شوم
|
|
انا نقل و مدام فاشربانی و کلا
|
هله ای روز چه روزی تو که عمر تو دراز
|
|
یوم وصل و رحیق و نعیم و رضا
|
تن همچون خم ما را پی آن باده سرشت
|
|
نعم ما قدر ربی لفوادی و قضا
|
خم سرکه دگرست و خم دوشاب دگر
|
|
کان فی خابیه الروح نبیذ فغلی
|
چون بخسپد خم باده پی آن میجوشد
|
|
انما القهوه تغلی لشرور و دما
|
می منم خود که نمیگنجم در خم جهان
|
|
برنتابد خم نه چرخ کف و جوش مرا
|
می مرده چه خوری هین تو مرا خور که میم
|
|
انا زق ملت فیه شراب و سقا
|
وگرت رزق نباشد من و یاران بخوریم
|
|
فانصتوا و اعترفوا معشرا اخوان صفا
|