پیش کش آن شاه شکرخانه را
|
|
آن گهر روشن دردانه را
|
آن شه فرخ رخ بیمثل را
|
|
آن مه دریادل جانانه را
|
روح دهد مرده پوسیده را
|
|
مهر دهد سینه بیگانه را
|
دامن هر خار پر از گل کند
|
|
عقل دهد کله دیوانه را
|
در خرد طفل دوروزه نهد
|
|
آنچ نباشد دل فرزانه را
|
طفل کی باشد تو مگر منکری
|
|
عربده استن حنانه را
|
مست شوی و شه مستان شوی
|
|
چونک بگرداند پیمانه را
|
بیخودم و مست و پراکنده مغز
|
|
ور نه نکو گویم افسانه را
|
با همه بشنو که بباید شنود
|
|
قصه شیرین غریبانه را
|
بشکند آن روی دل ماه را
|
|
بشکند آن زلف دو صد شانه را
|
قصه آن چشم کی یارد گزارد
|
|
ساحر ساحرکش فتانه را
|
بیند چشمش که چه خواهد شدن
|
|
تا ابد او بیند پیشانه را
|
راز مگو رو عجمی ساز خویش
|
|
یاد کن آن خواجه علیانه را
|