چند نهان داری آن خنده را
|
|
آن مه تابنده فرخنده را
|
بنده کند روی تو صد شاه را
|
|
شاه کند خنده تو بنده را
|
خنده بیاموز گل سرخ را
|
|
جلوه کن آن دولت پاینده را
|
بسته بدانست در آسمان
|
|
تا بکشد چون تو گشاینده را
|
دیده قطار شترهای مست
|
|
منتظرانند کشاننده را
|
زلف برافشان و در آن حلقه کش
|
|
حلق دو صد حلقه رباینده را
|
روز وصالست و صنم حاضرست
|
|
هیچ مپا مدت آینده را
|
عاشق زخمست دف سخت رو
|
|
میل لبست آن نی نالنده را
|
بر رخ دف چند طپانچه بزن
|
|
دم ده آن نای سگالنده را
|
ور به طمع ناله برآرد رباب
|
|
خوش بگشا آن کف بخشنده را
|
عیب مکن گر غزل ابتر بماند
|
|
نیست وفا خاطر پرنده را
|