چه شدی گر تو همچون من شدییی عاشق ای فتا
|
|
همه روز اندر آن جنون همه شب اندر این بکا
|
ز دو چشمت خیال او نشدی یک دمی نهان
|
|
که دو صد نور میرسد به دو دیده از آن لقا
|
ز رفیقان گسستیی ز جهان دست شستیی
|
|
که مجرد شدم ز خود که مسلم شدم تو را
|
چو بر این خلق میتنم مثل آب و روغنم
|
|
ز برونیم متصل به درونه ز هم جدا
|
ز هوسها گذشتیی به جنون بسته گشتیی
|
|
نه جنونی ز خلط و خون که طبیبش دهد دوا
|
که طبیبان اگر دمیبچشندی از این غمی
|
|
بجهندی ز بند خود بدرندی کتابها
|
هله زین جمله درگذر بطلب معدن شکر
|
|
که شوی محو آن شکر چو لبن در زلوبیا
|