بگشا در بیا درآ که مبا عیش بیشما
|
|
به حق چشم مست تو که تویی چشمه وفا
|
سخنم بسته میشود تو یکی زلف برگشا
|
|
انا و الشمس و الضحی تلف الحب و الولا
|
انا فی العشق آیه فاقرونی علی الملا
|
|
امه العشق فاعرجوا دونکم سلم الهوی
|
دیدمش مست میگذشت گفتم ای ماه تا کجا
|
|
گفت نی همچنین مکن همچنین در پیم بیا
|
در پیش چون روان شدم برگرفت تیز تیزپا
|
|
در پی گام تیز او چه محل باد و برق را
|
انا منذ رایتهم انا صرت بلا انا
|
|
صوره فی زجاجه نور الارض و السما
|
رکب القلب نوره فجلی القلب و اصطفی
|
|
کل من رام نوره استضا مثله استضا
|
کیف یلقاه غیره کل من غیر فنا
|
|
تو بیا بیتو پیش من که تو نامحرمی تو را
|
به ثنا لابه کردمش گفتم ای جان جان فزا
|
|
گفت یک دم ثنا مگو که دوی هست در ثنا
|
تو دو لب از دوی ببند بگشا دیده بقا
|
|
ز لب بسته گر سخن بگشاید گشا گشا
|
ان علینا بیانه تو میا در میان ما
|
|
چو در خانه دید تنگ بکند مرد جامهها
|
نی که هر شب روان تو ز تنت میشود جدا
|
|
به میان روان تو صفتی هست ناسزا
|
که گر آن ریگ نیستی نامدی باز چون صبا
|
|
شب نرفتی دوان دوان به لب قلزم صفا
|
بازآمد و تا ویست بنده بندهست خدا خدا
|
|
ماند در کیسه بدن چو زر و سیم ناروا
|
جان بنه بر کف طلب که طلب هست کیمیا
|
|
تا تن از جان جدا شدن مشو از جان جان جدا
|
گر چه نی را تهی کنند نگذارند بینوا
|
|
رو پی شیر و شیر گیر که علیی و مرتضی
|
نیست بودی تو قرنها بر تو خواندند هل اتی
|
|
خط حقست نقش دل خط حق را مخوان خطا
|
الفی لا شود و تو ز الف لام گشت لا
|
|
هله دست و دهان بشو که لبش گفت الصلا
|
چو به حق مشتغل شدی فارغ از آب و گل شدی
|
|
چو که بیدست و دل شدی دست درزن در این ابا
|