یار ما دلدار ما عالم اسرار ما
|
|
یوسف دیدار ما رونق بازار ما
|
بر دم امسال ما عاشق آمد پار ما
|
|
مفلسانیم و تویی گنج ما دینار ما
|
کاهلانیم و تویی حج ما پیکار ما
|
|
خفتگانیم و تویی دولت بیدار ما
|
خستگانیم و تویی مرهم بیمار ما
|
|
ما خرابیم و تویی از کرم معمار ما
|
دوش گفتم عشق را ای شه عیار ما
|
|
سر مکش منکر مشو بردهای دستار ما
|
پس جوابم داد او کز توست این کار ما
|
|
هر چه گویی وادهد چون صدا کهسار ما
|
گفتمش خود ما کهیم این صدا گفتار ما
|
|
زانک که را اختیار نبود ای مختار ما
|
گفت بشنو اولا شمهای ز اسرار ما
|
|
هر ستوری لاغری کی کشاند بار ما
|
گفتمش از ما ببر زحمت اخبار ما
|
|
بلبلی مستی بکن هم ز بوتیمار ما
|
هستی تو فخر ما هستی ما عار ما
|
|
احمد و صدیق بین در دل چون غار ما
|
می ننوشد هر میی مست دردی خوار ما
|
|
خور ز دست شه خورد مرغ خوش منقار ما
|
چون بخسپد در لحد قالب مردار ما
|
|
رسته گردد زین قفص طوطی طیار ما
|
خود شناسد جای خود مرغ زیرکسار ما
|
|
بعد ما پیدا کنی در زمین آثار ما
|
گر به بستان بیتوایم خار شد گلزار ما
|
|
ور به زندان با توایم گل بروید خار ما
|
گر در آتش با توایم نور گردد نار ما
|
|
ور به جنت بیتوایم نار شد انوار ما
|
از تو شد باز سپید زاغ ما و سار ما
|
|
بس کن و دیگر مگو کاین بود گفتار ما
|