رویم و خانه بگیریم پهلوی دریا
|
|
که داد اوست جواهر که خوی اوست سخا
|
بدان که صحبت جان را همیکند همرنگ
|
|
ز صحبت فلک آمد ستاره خوش سیما
|
نه تن به صحبت جان خوبروی و خوش فعلست
|
|
چه میشود تن مسکین چو شد ز جان عذرا
|
چو دست متصل توست بس هنر دارد
|
|
چو شد ز جسم جدا اوفتاد اندر پا
|
کجاست آن هنر تو نه که همان دستی
|
|
نه این زمان فراقست و آن زمان لقا
|
پس الله الله زنهار ناز یار بکش
|
|
که ناز یار بود صد هزار من حلوا
|
فراق را بندیدی خدات منما یاد
|
|
که این دعاگو به زین نداشت هیچ دعا
|
ز نفس کلی چون نفس جزو ما ببرید
|
|
به اهبطوا و فرود آمد از چنان بالا
|
مثال دست بریده ز کار خویش بماند
|
|
که گشت طعمه گربه زهی ذلیل و بلا
|
ز دست او همه شیران شکسته پنجه بدند
|
|
که گربه میکشدش سو به سو ز دست قضا
|
امید وصل بود تا رگیش میجنبد
|
|
که یافت دولت وصلت هزار دست جدا
|
مدار این عجب از شهریار خوش پیوند
|
|
که پاره پاره دود از کفش شدست سما
|
شه جهانی و هم پاره دوز استادی
|
|
بکن نظر سوی اجزای پاره پاره ما
|
چو چنگ ما بشکستی بساز و کش سوی خود
|
|
ز الست زخمه همیزن همیپذیر بلا
|
بلا کنیم ولیکن بلی اول کو
|
|
که آن چو نعره روحست وین ز کوه صدا
|
چو نای ما بشکستی شکسته را بربند
|
|
نیاز این نی ما را ببین بدان دمها
|
که نای پاره ما پاره میدهد صد جان
|
|
که کی دمم دهد او تا شوم لطیف ادا
|