| من از کجا غم و شادی این جهان ز کجا | من از کجا غم باران و ناودان ز کجا | |
| چرا به عالم اصلی خویش وانروم | دل از کجا و تماشای خاکدان ز کجا | |
| چو خر ندارم و خربنده نیستم ای جان | من از کجا غم پالان و کودبان ز کجا | |
| هزارساله گذشتی ز عقل و وهم و گمان | تو از کجا و فشارات بدگمان ز کجا | |
| تو مرغ چارپری تا بر آسمان پری | تو از کجا و ره بام و نردبان ز کجا | |
| کسی تو را و تو کس را به بز نمی‌گیری | تو از کجا و هیاهای هر شبان ز کجا | |
| هزار نعره ز بالای آسمان آمد | تو تن زنی و نجویی که این فغان ز کجا | |
| چو آدمی به یکی مار شد برون ز بهشت | میان کژدم و ماران تو را امان ز کجا | |
| دلا دلا به سررشته شو مثل بشنو | که آسمان ز کجایست و ریسمان ز کجا | |
| شراب خام بیار و به پختگان درده | من از کجا غم هر خام قلتبان ز کجا | |
| شرابخانه درآ و در از درون دربند | تو از کجا و بد و نیک مردمان ز کجا | |
| طمع مدار که عمر تو را کران باشد | صفات حقی و حق را حد و کران ز کجا | |
| اجل قفص شکند مرغ را نیازارد | اجل کجا و پر مرغ جاودان ز کجا | |
| خموش باش که گفتی بسی و کس نشنید | که این دهل ز چه بام‌ست و این بیان ز کجا |