| مجمعی ساخته وز قهقهه انداخته‌اند | هرزه‌ی خندان جبل جمله به او طرح خنک | |
| نزهت انگیز هوائی که ز محروسه‌ی باغ | کرده بیرون یزک لشگر بردش به کتک | |
| رجعتش نیست میسر مگر آرد سپهی | از ریاض چمن شوکت مولی به کمک | |
| آفتاب عرب و ترک و عجم کهف ملوک | پادشاه طبقات به شر و جن و ملک | |
| حجةالله علی الخلق علی متعال | که در آئینه شک شد به خدائی مدرک | |
| آن که چون گشت نمازش متمایل به قضا | بهر او تافت عنان از جریان فلک فلک | |
| آن که بعد از دگران روی به خیبر چو نهاد | آسمان طبل ظفر کوفت که النصرة لک | |
| بسته بر چوب ز اعجاز ظفر دست یلان | کرده هرگاه برون دست ولایت ز ملک | |
| گاو از بیم شدی حمل زمین را تارک | خصم را ضربت اگر سخت زدی بر تارک | |
| گر کشد بر کره‌ی مصمت خورشید کمان | همچو چرخش کند از ضربت ناوک کاوک | |
| در پناهش متحصن ز ممالک صد ملک | در سپاهش متمکن ز ملایک صد لک | |
| حکم محکم نهجش قوس قضا را قبضه | امر جاری نسقش تیر قدر را بی‌لک | |
| او خدا نیست ولی در رخ او وجه‌الله | می‌توان یافت چو خطهای خفی از عینک | |
| پیش طفل ادب آموز دبستان ویست | با کمال ازلی عیسی مریم کودک | |
| بهر جمعیت خدام مزارش هر صبح | فکند سیم کواکب فلک اندر قلک | |
| ای به جاهی که درین دایره‌ی کم پرکار | درک ذات تو به کنه آمده فوق المدرک | |
| در زمان سبق عالم و آدم بوده | حق سخنگوی و تو آئینه و آدم طوطک | |
| پایه‌ی عون تو گردیده درین تیره مغاک | این مخیم فلک بی سر و بن را تیرک | |
| پیلبانان قضا تمشیت جیش تو را | چرخ از اکرام به دست مه نوداده کچک | |
| گر نیابد ز تو دستوری جستن ز کمان | در کمان خانه کند چله نشینی ناوک |