چمنی که تا قیامت گل او به بار بادا
|
|
صنمی که بر جمالش دو جهان نثار بادا
|
ز بگاه میر خوبان به شکار میخرامد
|
|
که به تیر غمزه او دل ما شکار بادا
|
به دو چشم من ز چشمش چه پیامهاست هر دم
|
|
که دو چشم از پیامش خوش و پرخمار بادا
|
در زاهدی شکستم به دعا نمود نفرین
|
|
که برو که روزگارت همه بیقرار بادا
|
نه قرار ماند و نی دل به دعای او ز یاری
|
|
که به خون ماست تشنه که خداش یار بادا
|
تن ما به ماه ماند که ز عشق میگدازد
|
|
دل ما چو چنگ زهره که گسسته تار بادا
|
به گداز ماه منگر به گسستگی زهره
|
|
تو حلاوت غمش بین که یکش هزار بادا
|
چه عروسیست در جان که جهان ز عکس رویش
|
|
چو دو دست نوعروسان تر و پرنگار بادا
|
به عذار جسم منگر که بپوسد و بریزد
|
|
به عذار جان نگر که خوش و خوش عذار بادا
|
تن تیره همچو زاغی و جهان تن زمستان
|
|
که به رغم این دو ناخوش ابدا بهار بادا
|
که قوام این دو ناخوش به چهار عنصر آمد
|
|
که قوام بندگانت بجز این چهار بادا
|